Afgelopen zondag kwamen we na een letterlijk turbulente vlucht aan in Quito, de hoofdstad van Ecuador. Al vrij snel na vertrek van Schiphol kregen we te horen dat het vliegtuig een andere route moest gaan vliegen en dat daarbij sprake zou zijn van veel tegenwind en veel turbulentie. Dit laatste hebben we goed gemerkt. Het lastigste moment was toen we net thee ingeschonken hadden gekregen en het vliegtuig niet alleen schudde maar ook in luchtzakken terecht kwam. Het was een kunst om niet te veel te morsen en zeker niet de hete thee over je handen te krijgen. Onze buurman had het dubbel lastig, want die had niet alleen hete koffie vast te houden maar ook z’n glaasje cognac. Toen de rust weerkeerde was het een aardige troep op de uitklaptafeltjes.

Met 2850m is Quito de hoogstgelegen hoofdstad ter wereld, nog geen 30 km ten zuiden van de evenaar. Ik had het niet gedacht, maar de hoogte was al snel merkbaar. Niet echt een duizelig gevoel, maar wel een onprettige druk op het hoofd. Iedereen bleek er last van te hebben. Voor Lynda, die vorige week flink verkouden was geworden en in het vliegtuig beroerder werd, kwam de “klap” kennelijk dubbel aan. Na een lange nacht slapen ging het echter met ons beiden een stuk beter. Toch merken we nog steeds, bijv. vanochtend bij een aardige klim tijdens een wandeling op ca 3000m, dat ons lichaam zich moet aanpassen aan het verblijf op hoogte. Volgens de gids gaat het vooral om de aanmaak van rode bloedlichaampjes en de echte gewenning komt pas na 4 weken, maar dan zijn wij al weer thuis :-)

Gisterenochtend zijn we naar de oude stad van Quito geweest, met mooie, maar eigenlijk te overdadige kerken. Een kerk was van onder tot boven geheel afgewerkt met bladgoud. Zoveel rijkdom in een kerk die, zeker vroeger, door heel veel arme gelovigen werd bezocht. Heel dubbel. Economisch gezien gaat het Ecuador voor de wind. De groep “armen” is flink afgenomen, terwijl de middenklasse, met redelijke huizen en fatsoenlijke auto’s, behoorlijk is toegenomen. Een paar jaar nadat Ecuador in 2000 besloot om haar eigen munt te vervangen door de Amerikaanse dollar, is de welvaart flink toegenomen.

Gisteren zijn we noordwaarts gereden naar Otavalo. Onderweg vertelde de gids dat het verkeer in Ecuador beheerst wordt door een macho-cultuur, met extreem veel ongelukken als gevolg. Al snel werden zijn woorden onderstreept. Bij een ravijn stonden veel mensen te kijken en de sporen van een bus waren zichtbaar. Wat vooral door onze chauffeur werd vermoed bleek waar: een streekbus was van de weg geraakt en het ravijn ingereden. De schrik sloeg iedereen om het hart. Vanochtend hoorden we gelukkig dat er geen passagiers in de bus zaten en dat de chauffeur er met lichte verwondingen van af is gekomen. Gelukkig hebben we zelf een chauffeur die heel rustig en voorzichtig rijdt, en hier zodoende tot de watjes wordt gerekend, maar dat vinden wij helemaal niet erg :-)

Vanochtend hebben we in prachtig weer (zon, ruim 25 graden) een mooie wandeling gemaakt met een Indiaanse gids en later hebben we enkele winkels bezocht waar Indianen prachtig geweven doeken verkopen, zelfs met Esscher-motief. Esscher heeft hier in de buurt, in het plaatsje Peguche, een tijdjegelogeerd. Ook hebben we een klein bedrijfje bezocht waar panfluiten en andere muziekinstrumenten worden gemaakt.

Toen we zondag aankwamen, begon het al vrij snel te regenen. Volgens de gids (een Nederlander die al 18 jaar in Ecuador woont) is de regentijd officieel begonnen. Gisteren en vandaag hebben we inderdaad regen gehad, maar het mooie weer heeft gelukkig nog overheerst. Omdat de zon zo boven de evenaar vrij krachtig is, zijn de eerste rode kleuren al zichtbaar. Mag Sandra raden bij wie :-)

Morgen maken we ons op voor vertrek naar een gebied ten zuiden van Quito en zaterdag trekken we de jungle in.

Groeten van Lynda en Ron